مطالعه اثر مواد افزودنی بر روی مقاومت به خش و خراش روکش های شفاف خودرویی و ارتباط آن با خواص مکانیکی و جلوه ظاهری روکش

داشتن جلوه ظاهری مطلوب همزمان با حفظ آن طی زمان از جمله مهمترین پارامتر های تعیین کننده کیفیت روکش های سطح خودرو می باشد که عواملی مانند اشعه ماوراء بنفش و نور خورشید،باران های اسیدی و وسایل خراشنده متعدد می تواند آن را به شدت تحت تاثیر قرار دهد.دراین پژوهش بررسی پدیده ایجاد خش و خراش بعنوان یکی از عوامل موثر بر جلوه ظاهری مد نظر قرار گرفته و سعی گردیده است که ضمن بررسی عوامل کنترل کننده پدیده ایجاد خش و خراش، نحوه عملکرد برخی از انواع متداول افزودنی های نانو و غیر نانو بر روی خواص مقاومت به خش پذیری و خراش یک روکش شفاف بر پایه اکریلیک / ملامین مورد بررسی قرار گیرد. در این راستا از آزمون های نانو خراش و کارواش اتوماتیک جهت ارزیابی مقاومت به خش و خراش و از آزمونهای تنش / کرنش کششی، آنالیز حرارتی و طیف سنجی مادون قرمز برای بررسی نحوه عملکرد مواد افزودنی استفاده شده است. همچنین میکروسکوپ های نوری، الکترونی و اتمی و نیز گونیو اسپکترو فتومتری جهت بررسی مورفولوژی خراش و تاثیرات آن بر جلوه ظاهری روکش مورد استفاده قرار گرفته است.نتایج آزمونهای این پژوهش نشان میدهد که مواد افزودنی نانو سیلیکا برخلاف سایر مواد افزودنی مورد بررسی، علاوه بر خواص سطحی روکش و توده آن، فرآیند پخت را نیز تحت تاثیر قرار داده، بطوری که رفتار روکش به سمت ایجاد خش ها و خراش های پلاستیک سوق یافته است. همچنین چقرمگی و نیروی لازم جهت ایجاد خش و خراش های شکست در این روکشها بشدت افزایش یافته است. نتایج نشان دهنده ارتباط بسیار خوب خصوصیات ویسکوالاستیک و مقاومت در برابر خراش روکش بوده و همچنین افزایش رفتار پلاستیک روکش منجر به ایجاد خراش هایی از نوع پلاستیک (که قابلیت ترمیم پذیری با گذشت زمان را دارا می باشند) می شود که می تواند به افزایش مقاومت در برابر خراش روکش کمک نماید.افزایش سختی سطح روکش توسط مهاجرت افزودنی سیلیکونی به سطح آن می تواند عامل دیگری جهت بهبود مقاومت به خراش روکش باشد.